Facebook. Vroeger vond ik het leuk, dingetjes delen over het net. Nu is het een bron van ergernis. Een stortplaats voor ongenuanceerde gedachten en vergaarbak van ongefundeerde meningen.
Zo viel vandaag te lezen dat twee van de rijkste mensen van Frankrijk, Bernard Arnault van luxemerk LVMH en Francois Henri Pinault van luxemerk Kering, 200 respectievelijk 100 miljoen doneren. Dit voor reparatie van de Notre Dame. L’Oreal doneert ook 200 miljoen.
Wat schetst mijn verbazing als in onder de krantenartikelen veel negativiteit lees. ‘Belachelijk, voed de hongerige’ of ‘Schandalig, dit voor een stapel stenen.’ Waar is de waardering voor deze gebaren? Wie zegt ons niet dat ze ook doneren aan arme zieltjes? En al zouden ze dat niet doen, zijn ze ons iets verplicht? Het gaat om de intentie en niet om je eigen gevoel, wanneer leren we dat eens? Het is hun geld; hun beslissing!
En dan die opmerking over een stapel stenen. Hij kwam van een vrouw met een Griekse achternaam. Gekregen van haar man misschien. Maar ik moest stiekem wel lachen. Ik zei haar ‘Mocht je Grieks zijn. Jouw cultuur en land draait al vele jaren op en om een heleboel stapels stenen.’ Echt als je de meerwaarde van zo’n Notre Dame niet ziet dat is er heel wat aan je voorbij gegaan.
En vind ik dat het beter besteed had kunnen worden? Is niet aan mij. Niet mijn geld. En, voor mij is de Notre Dame toch iets meer dan dat. I rest my case.