Ik voel me trots. Twee weken gingen er voorbij. Weken waarin mijn angst plaats maakte voor trots.
Mec vermaakt zich uitstekend. Van Singapore vertrok hij naar Maleisië, van Maleisië ging hij naar Vietnam en straks trekt hij verder naar Cambodja en misschien wel Japan.
Al zijn angsten gooide hij overboord en het kan niet anders dan dat die twee weken de mooiste weken in zijn leven zijn. Ik mis hem ongelooflijk, maar hij heeft helemaal geen tijd om mij te missen (gelukkig maar)
Via Polarsteps volgen we zijn (eerst) voorzichtige voetstappen op het continent Azië waar hij nu grote stappen maakt in persoonlijke groei.
De glimlach op die foto’s, wat een genot. Wat ben ik blij dat hij zijn twijfels aan de kant heeft gegooid en is gegaan. En dat heeft hem heel wat energie gekost. Hij geniet optimaal van nieuwe mensen, avonturen en locaties. Alleen vandaag ging een reiskameraad ‘hond’ eten en dat ging hem nog net te ver.
Geniet mijn liefste zoon. Take care, beware and love the love. Beyond the moon.
Ps misschien komt het wel door de plantjes die daar in het wild groeien (zie achter Mec en zijn motorchauffeur op eerste foto)
