Familieperikelen. We houden ze het liefst binnenkamers. Zeker in mijn ‘familie’. Aanzien doet er toe. Feilloos is belangrijk. Succes is sleutelwoord. Falen is taboe. Er is een verhaal, over mijn opa. Hoe hij geen belangstelling had voor genealogie. Reden? Wat als….. Wat als er een dief tussen zit. Of een moordenaar, wanbetaler of armoedzaaier. Liever wist hij dat niet.
Mijn opa is daarin niet de uitzondering. Vuile was hang je niet buiten. Punt. Dat geldt voor de meesten. Ik snap dat. En ook niet. Als bijv. Korea censureert. Als zij hun vuile was binnenhuis houden. Als ze geen vrije journalistiek willen. Als ze propageren dat alles goed is. Dan vinden we het niet oké. Belachelijk en bespottelijk. Is het zoveel anders?
Ik was altijd al een ‘papa’s kindje’. Denk dat het me niet altijd in dank is afgenomen.
Soms denk ik. Dat ophouden van het imago. Het in stand houden van het perfecte plaatje. Het houdt alles in stand. Situaties blijven zoals ze zijn. Omdat er geen bemoeienis is. We doen wat we altijd deden. Krijgen wat we altijd kregen. En in mijn geval is dit dat ik al ruim 9 jaar door mijn familie buitengesloten wordt. Redenen die genoemd zijn? Ik ben labiel. Ik ben jaloers (op mijn schoonzussen en moeder omdat die slank zijn) én ik ben dik. En omdat ik dik ben hou ik niet van mezelf. Dat is onmogelijk. En wie niet van zichzelf houdt……juist. Kan niet van een ander houden. Dit maakt me een slechte dochter, zus, moeder en partner.
Hoe krijgen ze het verzonnen. Ik hoop dat je dit denkt. Net als ik. Pogingen in gesprek te gaan lopen op niets uit. Ik zeg altijd ‘Praat niet over mij als je niet met me praat’. En dat eerste gaat sommigen heel goed af. Een schoonzus attendeerde mij erop. Dat mijn ouders zeiden ‘Wat Donja zegt; ene oor in en het andere oor uit’. Prompt daarop volgde ‘Dus wie denk je dat ze geloven?’. Ja, zij is aanjager. En oké; jij hebt gewonnen!
Onlangs werd mijn jongste broer 50. Gefeliciteerd nog. Ik hoorde dat hij 25 mailtjes stuurde. Mail met telkens 2 redenen. 50 redenen in het totaal. Mail aan vrienden. En bekenden. En blijkbaar stond ik in 1 van die mailtjes. Mijn foto en iets over bloed. Dat het dikker is dan water. Ik probeerde het mailtje ‘boven water’ te krijgen. Verspilde moeite zei men. Waarom vroeg ik? ‘Het is de moeite niet waard.’ En inderdaad. Ik dacht er over na. Ik woon op nog geen 1000 mtr. afstand. Ik heb een telefoon. Je weet waar mijn huis staat. Je weet misschien niet wie ik ben.(afgaande op de verhalen) En je weet al helemaal niet wie Mec is. Bloed is misschien dikker dan water. Maar de beller is ook sneller.
Tja, misschien moet ik het binnenkamers houden. Maar het is toch al ‘out in the open’. En ik voel me ernstig tekort gedaan. Door mijn ouders. En mijn broers. Ze hebben kostbare tijd verdaan. Mijn tijd. En die van Mec. Mijn prachtige zoon die zijn familie niet kent. Omdat ik een vreemd, naar, onuitstaanbaar, roddelend, moelijk, dwars, afgunstig en dom zou zijn.
Ik hoop echt dat dit beeld zich beperkt tot die huiskamer. Daar waar krankzinnigheid hem vooral zit in het demoniseren van mijn persoon.
Blood is thicker than water……….. Ze hebben gelijk ‘Het is de moeite niet waard’.
Ps ik wil de kanttekening plaatsen dat het mijn vader is die de enige is die al die jaren geprobeerd heeft het contact te herstellen.