29 september 2017. Wie herinnert zich het niet. De foto’s van Anne. Anne die een stuk ging fietsen. De prachtige 25 jarige blondine uit Utrecht. Natgeregend. Het peace-teken gebarend. Die foto. Hij staat in mijn geheugen gegrift. Ik kreeg een onheilspellend gevoel bij de aanblik van die foto. Ken je dat? Dat gevoel? Michael P. Officieel hadden ze elkaar daar nog niet gezien. Die blik…..
Dan wordt het 4 mei 2019. De eveneens prachtige Belgische 23 jarige Julie van Espen verdwijnt. Ook zij is onderweg. Naar haar vriendinnen. Zoals wel vaker. Op haar fiets. Ook zij raakt vermist. Dit keer geen foto van Julie. Maar een foto van S.B. De Michael P van Antwerpen.
Augustus 1984. Ik was 16. Liep in de supermarkt. Ik denk AH (maar zat die er al?) De radio stond aan. Mijn aandacht werd getrokken door het nieuws. Door een vermissing. Van een 19 jarig meisje. Germa van de Boom. Dit nieuws. Een heftige aanranding dat jaar. Met carnaval. Waar ik doodsangst uitstond. Hier begon het…..
Hier begon mijn fascinatie. De fascinatie voor de dood. Onnatuurlijke dood. Moord dus. Ik ben geen lezer. Heb er het geduld niet voor. De rust. Maar ik las er veel over. Ik ben niet pervers. Maar ik wil het begrijpen. Hoe je achteloos mensen dumpt. Achterlaat voor vuil. Hun identiteit ontkent. Hun bestaan. Voor een adrenaline rush. Gebruiksvoorwerpen. Mensen die gebruiksvoorwerpen verworden.
Terug naar nu. Dit weekend. Zoonlief ging naar Solex Race in Heeswijk Dinter. Met zijn vrienden. Hij bleef logeren bij een vriend. Twee nachten. Zijn vriendinnetje ging ook. Met haar vriendinnen. Afzonderlijk van elkaar. Het zal hip zijn.
Het was na vieren ‘s nachts. Ik hoorde voetstappen. Ze kwamen de trap op. Gerommel aan de tussendeur. Boven aan de trap. Mijn adem stokte. WTF. Mijn hart bonkte. Hard. Mec was logeren. Indringers? Ineens geklop. ‘Hallo’. ‘Mama, maak even open’. Mec klonk. Hoe dan? Wat dan? Om 01:00 ging ik slapen. Hij was toen daar. Zou tot 03:00 blijven. Bij Solex Race. Dan bleef hij logeren. Ruzie?
Ik stond op. Strompelde naar de deur. Opende. “Wat doe jij hier?’ Hij: ‘Ik heb je toch net ge-appt’ (om 04:07 had hij geappt ‘ben bijna thuis’). Ik zei: Je bleef toch slapen? Waarop hij zei ‘Klopt. Maar V (zijn vriendinnetje van net 16) moest dan van Heeswijk alleen naar Mariaheide fietsen. Dat vond ik geen goed idee. Jij ook niet weet ik. Daarom heb ik haar maar thuis gebracht.’ Mijn hart bonkte. Hard. Trots op zijn besluit!
Germa. Ze is nooit gevonden. Dat ze dood is. Dat is zeker. Zoveel roofdieren. Gekken. Zieke geesten. Tijdbommen. Dieven. Wees zuinig. Op elkaar. Er zijn er al teveel. Ann, Eefje, Germa, Nicky, Nicole, Melanie, Diya, Maja, Milly, Savannah, Romy etc. etc. Oh ja, en natuurlijk Anne en Julie.