27 februari 2020, mijn 52ste verjaardag én de dag waarop het RIVM officieel bevestigt dat in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg een SARS-CoV-2 virus infectie is vastgesteld. Op 30 december 2019 in Wuhan, de hoofdstad van de Chinese provincie Hubei wordt voor het eerst melding gemaakt van dit virus. Vooral bezoekers en werknemers van de Huanan vismarkt in Wuhan waren besmet.
Amper een week voor die 52ste verjaardag ging ik in Eindhoven naar Pathé. Ik liep met mijn gezelschap door de binnenstad van Eindhoven. Het was carnaval en vreselijk druk. Niemand leek zich ook maar enig moment zorgen te maken. En ondanks de verontrustende berichten uit het buitenland hield onze overheid zich redelijk afzijdig. Je struikelde over de dronken mensen en op de Markt in Eindhoven leek het één grote orgie. Dit met direct gevolg, een genadeklap voor de provincie Noord Brabant.
We zijn bijna 10 maanden verder. Ik heb het gevoel in een slechte film te zitten. Ik ben het totaal niet eens met onze regering en kan heel goed beargumenteren waarom. Voor mij is het geen vraag of er een dubbele agenda is, ik vraag me af waarom er nog zijn die hieraan twijfelen. De volgzaamheid vind ik verontrustend en het gebrek aan verdraagzaamheid eveneens. Er zijn twee pijlers die dit in stand houden, angst en schuldgevoel. Als je aangeeft dat de maatregelen veel te ver gaan dan wordt je aangevallen en wordt er ingespeeld op je gemoed. Je zou niet geven om onze ouderen en kwetsbare in de gemeenschap. Bullshit! Maar ik geef ook om mijzelf en onze jongeren waarvan ze altijd riepen ‘dat die de toekomst hebben’. En ik, ik vraag me dan af ‘Welke toekomst?’
Tuurlijk wil ik niet dat mijn ouders ziek worden, of wie dan ook. Beiden zorgen we ervoor dat de kans op besmetting tot een minimum beperkt wordt. Mondkapjes helpen daar mijn inziens niet aan. Is het je nooit opgevallen hoe een ieder dat vieze vol gekuchte en ongewassen ding met de blote hand uit de jaszak haalt om het op te zetten voordat men de winkel in gaat? Veel winkels hebben de hygiëneregels al aan de laars gelapt en gaan er vanuit dat je je kar of mandje zelf reinigt. Valt het je op hoe vaak men dat niet doet? En met diezelfde handen, die net dat mondkapje vast hadden, worden in de supermarkt de koeldeuren opengetrokken door Jan en alleman. Niemand die erbij staat met handschoenen om dat voor je te doen. En al die mensen die nooit een kar of een mandje gebruikte maar gewoon hun eigen tas van huis uit meenamen zijn nu verplicht zo’n verontreinigd ding mee naar binnen te nemen. Zogenaamd voor de telling. En dat allemaal onder de mom van de volksgezondheid. Ik denk dan, volksgezondheid? Heeft iemand nog gezond verstand? En ik wil niemand beledigen want we hebben allemaal onze eigen standpunten en dat mag.
Uren kan ik hier over nadenken en zou ik er over kunnen praten. Maar ik doe het niet. Met uitzondering dat ik nu iets aanstip.
Gisteren, ik was overdag op mijn slaapkamer. Het rolluik was dicht en de verduisteringsgordijnen ook. In dat donker viel mijn oog op het enige lichtpunt in mijn slaapkamer. De laatste zonnestralen tikte het hoofd van mijn Christusbeeld aan. Deze heeft, bizar genoeg, al jaren een mondkapje vast en het huis van liefde op zijn hoofd dat Mec en ik ooit maakte. Ik aanschouwde dat tafereel en dacht ‘De aarde roert zijn staart, het wil me iets vertellen: Hoop (lichtpunt), geloof (Christus) en liefde (zijn hoofddeksel).
Laten we hopen dat ons geloof in de liefde het wint van de angst. Fight your fears and don’t fear your fights!
Stay safe! Stay Sane.