Ze stapte naar buiten net toen ik de HEMA binnen wilde gaan. Ze leek gespannen en verward, keek beduusd rond en zei Mag ik iets heel doms vragen?’en net toen ik ‘Tuurlijk’ zei, kwam gelijktijdig ‘Ik zie het al, daar is de parkeerplaats’. ‘Sorry, ik ben zo gestrest’ voegde ze daaraan toe. Ik keek haar aan en zei ‘Wat er ook speelt, stress gaat niet helpen, daar heeft u alleen maar last van’. Voordat ik het wist, vertelde ze me hoe ze gepensioneerd docent uit Amsterdam is en haar diensten aanbood op Marktplaats. Hoe ze daar een Franstalig man ontmoette die Duits wilde leren en hoe ze bevriend raakte met hem. Dat ze gehackt was sinds haar verhuizing en dat ze hem ervan verdacht. Dat ze bang en onrustig werd, dat het haar leven beheerste en de politie haar alleen een kopje thee gaf om haar huiswaars te sturen. Dat ze veel ellende kende. Ze lichtte haar lange winterjas op en zei ‘Deze dikke benen zijn ook niet van mij’. Vier jaar geleden was ze in Duitsland gediagnosticeerd met een potentieel dodelijke ziekte, in Amsterdam stuurde ze haar naar huis maar in Uden gingen ze er wel iets aan doen. Ik stond daar en luisterde naar haar verhaal. Ineens zegt ze: Sorry, u zult ook wel denken. U bent natuurlijk ook een volstrekt vreemde, sorry dat ik u dit allemaal vertel. Ik keek naar haar gezicht en het leek meer ontspannen. Ik zei ; Heeft het u geholpen, lucht het een beetje op?” en ze zei iets als ‘Gek genoeg wel’ waarop ik haar toelachtte en zei ‘Dan is het goed.’; Maar denk eraan, stress gaat niet helpen’. Ze knikte lachend en zei ‘Dankjewel’ en liep verder.
Binnen zag ik haar zitten voor het raam met een Latte. Mijn beste vriendin Gaby. Op tafel lagen bloemetjes, voor mij. Ranonkels, mijn lievelingen. Zomaar. Hoe lief! Na een drukke week op het werk realiseerde is me weer hoe heerlijk het is je hart te kunnen luchten bij iemand. Te kunnen lachen en te ontstressen. Jezelf te kunnen zijn zonder zorgen. Iedereen zou dat moeten hebben.
Alle reacties: