Week van het werkgeluk, dat is het deze week bij ons op de zaak. En op het menu voor dag 1 staat: Geef elkaar complimentjes.
Ik deed dat, ook aan collega Mustafa die al vanaf dag 1 adequaat mijn ICT vragen oplost. Maar ik vertelde er expliciet bij dat ik het deed omdat ik ook vond dat hij het verdient en niet omdat de baas dat nu eenmaal had bedacht. Die twee kunnen best samen gaan dacht ik. Waarom niet? En ik grapte dat de weg naar zijn bureau makkelijk vindbaar was als je het ingesleten spoor in de vloerbedekking zou volgen. Wat heb ik die man getergd.
En dan kom ik, net als vorig jaar, weer terug op Valenpijnsdag. Commercieel? Absoluut! Geldklopperij? Duhhhhh. Een moetje? Neuh eerder een doe’tnietje. Maar waarom?
Ik blijf het zeggen, als oude vrijster die haar dagen alleen op de bank slijt. Er is niets mis met een beetje dwang. Wat mij betreft gaat het mis als je vindt dat je geliefde die extra (commerciële) aandacht eens per jaar niet verdient. Hoeveel mensen zijn, al dan niet ongewenst, alleen? Zitten alleen aan de eettafel zich vol te proppen, voeren gesprekken met zichzelf, kunnen hun koude voeten tegen niemand warmen in hun bed en verwerken die lach en die traan in stilte? Verdomde veel!
Dus, doe morgen een beetje EXTRA lief. Geef dat complimentje, die extra zoen en vertel je partner hoe bijzonder hij/zij is en dat je zijn/haar aanwezigheid waardeert. Of als je ECHT gek wil doen, ga uit eten, koop die bloemen of dat parfum en vier de liefde. Kleine moeite, groot plezier. Het kost je (n)iets en is zo waardevol.
Fijne Valentijn!
Ps op de foto mijn lieve Mec in groep 3 toen hij in het huwelijk tradt met zijn Valentijn. Cute.
