Mijn moedertje, vandaag is ze 80 jaar geworden. En wat twee dagen feesten had moeten zijn werd ‘eenzame’ opsluiting. Dan wel met de, voor haar, leukst mogelijk denkbare man; mijn vader. Maar social distancing is het advies. Anderhalve meter maar liefst en dat advies nemen we heel serieus.
Mijn broers en ikzelf hebben elkaar al 10 jaar niet gesproken. Dit tot verdriet van onze ouders. De grootste wens van ma, haar kinderen bij elkaar, op haar 80ste verjaardag. Dat leek een onmogelijke opgave. Ik wilde wel in de tuin zingen, zoals mijn pa vroeg, maar niemand nam initiatief. Maar, waar Corona mensen uiteen drijft bracht ze ons bijeen.
Gisterenavond laat, ik baalde van de situatie. Het moest toch mogelijk zijn mijn moeders wens te vervullen. Met een sluipmoordenaar als Corona om de hoek realiseer je jezelf hoe kwetsbaar en broos het leven is. Ik trok mijn stoutste schoenen aan en mailde mijn broers. ‘Stuur me s.v.p een filmpje waarin je ‘Lang zal ze leven’ zingt. Ik monteer het dan wel tot 1 filmpje. Zo zijn we toch beetje bij elkaar. En, zo redeneerde ik, iets is beter dan niets.
Dave mijn jongste broer (foto) reageerde meteen. ‘Leuk maar laten we dan zingen in de tuin’. Mijn plan, zei ik, maar dan moet jij Laurens overhalen. En zo geschiedde. 10 jaar na het begin van het einde waren we weer samen. De onenigheid begon namelijk in Antwerpen waar we mijn moeders 70ste verjaardag vierden. En nu zongen we uit volle borst ‘Lang zal ze leven’ in de tuin. Op veilige afstand van elkaar, want door Corona was het perfect legaal wat afstand te houden. En wat genoot ze, onbetaalbaar, die lach en die traan.
Tuurlijk had pa ook aan ons gedacht. In de tuin stond een tafel met daarop gevulde eieren, meloen en champagne. Dave had voor iedereen een taartje om thuis te proosten op ma’s verjaardag. Ook leuk! Het was zo raar. Daar stond ze dan, klein maar dapper. Ver van ons af, overmand door emotie. Met een grijpstok werden enveloppen uitgewisseld. Kussende lippen werden gescheiden door een glazen wand. Er was afstand maar nooit eerder waren we zo dicht bij elkaar.
Thuis aangekomen kregen we bezoek van DIS. Teun had een waar feestmaal bij. Het was voortreffelijk. En veel. Veel teveel. En zo werd deze dag, die door Corona een slechte start maakte toch nog een dag om nooit te vergeten. En wat er ook gebeurd is, wat er ook gezegd is, ik realiseer me vandaag meer dan ooit. Mam ik hou van je!
Lang zal ze leven!