Covid-19, de eenzame dood of eenzaamheid en dood. Het zijn voor mij twee woorden die onlosmakelijk verbonden zijn aan het virus. Hoe een, met het blote oog niet waarneembaar, organisme de wereld in haar greep kreeg. Hoe de woorden overlijden, ziekte en ook eenzaamheid in de top 5 kwamen van 2020. Hoe verdrietig is dat?
Eén van de bijkomstigheden van Covid-19 zijn de ruim 5.000 minder kanker diagnoses in de periode waarin Covid overheerste. Niet dat deze mensen niet ziek zijn, maar er is geen oog voor ze. Ze zijn ineens, hoe vreemd ook, geen prioriteit. En zo sterven er indirect meer mensen aan Corona dan nodig. Mijn tante, zij is er ééntje van.
Laatste werk van mijn tante in Albast. Elke week ging ze met mijn moeder beeldhouwen.
Mijn lieve oude tante. Dit jaar stond ze een broer en zus af welke beide een stilte afscheid hadden. En nu, nu heeft ze zelf een maand terug te horen gekregen dat ze terminaal is. Slechts 2 tot 3 maanden gaf de MLD arts haar. Het is raar, ik zag haar als een onsterfelijke vrouw. Ze is een soort held, zo wil ik ook oud worden! Dat is wat ik wist. En daarnaast is ze als een tweede moeder. Altijd was ze er voor me, ze gaf me vertrouwen en begrip en vriendelijkheid.
En na een paar weken van intensief bewust afscheid vandaag bericht op de familie-app. Dat ze moe is, dat ze graag wil slapen. De ziekte eist zijn tol. Het gevecht is geleverd en haar strijd grotendeels gestreden. Toen ik die app las: dat ze moe is, dat ze wilde slapen dacht ik terug aan een (jonge) vriendin van me. Zij had ook kanker en aan het einde van haar strijd belde ze me ooit huilend en in paniek op. In tegenstelling tot mijn tante wilde zij juist niet slapen. Nooit, maar dan ook nooit vergeet ik dat gesprek. Het was overdag. Dikke tranen en diepe zuchten, ze was zo ontzettend moe. Ze vocht tegen haar slaap en was doodsbang. Letterlijk. Enorme angst om niet meer wakker te worden. Daar moest ik even aan denken. Die angst kent mijn tante niet, gelukkig.
Hoe dan ook, 2020 is een rotjaar waarin liefde letterlijk besmettelijk lijkt te zijn. Waarin omarmen bijna een doodsteek is. Waarin familie vervreemd, waar handen schudden respectloos is en waar de dood doodgewoon lijkt te zijn geworden.
Let love rule! (vergeet niet lief te hebben ondanks het virus)